ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΕΝ ΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΝ ΒΙΕΝΝΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΒΙΒΛΙΩΝ. 1846.

Κατάλογος των εν τη Βιβλιοθήκη της εν Βιέννη Εθνικής Ελληνικής Σχολής βιβλίων.  1846. Εν Βιέννη, 8ο, σελ. 32 (1967). Ανατύπωση Β΄ (2015). ISBN 978-960-258-127-8

24) Κατάλογος των εν τη Βιβλιοθήκη της εν Βιέννη Εθνικής Ελληνικής Σχολής βιβλίων, εν Βιέννη της Αυστρίας 1846. Το έτος 1846 ο κατάλογος της Βιβλιοθήκης της Εθνικής Ελληνικής Σχολής της Βιέννης περιείχε 779 τίτλους βιβλίων. Η Βιβλιοθήκη περιελάμβανε πρωτίστως (κατά τα δύο τρίτα περίπου) ελληνικά, λατινικά, γερμανικά και γαλλικά βιβλία, τυπωμένα στη Βενετία, στη Βιέννη, στη Λειψία, στο Παρίσι, στη Λυών (Λούγδουνον), στο ʼμστερνταμ, στη Φρανκφούρτη, στη Βασιλεία, στη Βούδα και αλλού. Πρόκειται για έργα αρχαίας ελληνικής, βυζαντινής και λατινικής γραμματείας, γλωσσάρια, λεξικά (ελληνικά και ξενόγλωσσα), ιστορικά (π.χ. η Επίτομος Ιστορία της Γαλλικής Επαναστάσεως του Karl Schiller, Βιέννη 1818), θεολογικά και εκκλησιαστικά, γεωγραφικά (π.χ. ο ʼτλας Αναχάρσιδος, Βιέννη 1808), νομικά, ρητορικά (όπως η Ρητορική του Νεοφύτου Βάμβα, Παρισίοις 1813), φιλοσοφικά (όπως τα Στοιχεία μεταφυσικής του Ευγενίου Βουλγάρεως, Βιέννη 1805), μαθηματικά, αριθμητικής και άλγεβρας, φυσικής, χημείας, παιδαγωγικής κ.ά. Γενικότερα είναι βιβλία ανώτερης παιδείας, που προορίζονταν κυρίως για χρήση των μαθητών της Σχολής, ως συγγράμματα και σχολικά βοηθήματα. Ως γνωστόν, η Εθνική Ελληνική Σχολή (Griechische Nationalschule) της Βιέννης ιδρύθηκε το 1801 με πρωτοβουλία των εκεί κοινοτήτων της Αγίας Τριάδος και του Αγίου Γεωργίου και λειτουργεί μέχρι σήμερα (υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Αυστρίας) με 380 μαθητές και μαθήτριες. Τον κατάλογο υπογράφουν οι Έφοροι της Εθνικής Ελληνικής Σχολής Α.Ν. Νικαρούσης, Γεώργιος Μάρτυρτ και Κωνσταντίνος Μ. Κούρτης. Στο προλογικό τους σημείωμα οι τρεις Έφοροι παρουσιάζουν τον κανονισμό της Βιβλιοθήκης, η οποία λειτουργούσε ως δανειστική, και τους όρους της, π.χ. ο δανειζόμενος αναγνώστης όφειλε «να επιστρέφη την δανεισθείσαν βίβλον εντός 15 ημερών». Ο κατάλογος αυτός είναι ένα σημαντικό τεκμήριο της ιστορίας μιας εκ των τριών σπουδαιοτέρων ελληνικών παροικιών στη Δύση (μαζί με εκείνων της Βενετίας και της Τεργέστης) μετά την ʼλωση (1453).